19 Mars, 1454, Kampi pranë Danjës, Negociata të Vështira me Serenissimën
19 Mars, 1454, Kampi pranë Danjës, Negociata të Vështira me Serenissimën Ambasadorët e Venedikut u larguan sot nga kampi im, duke lënë pas një përzierje premtinesh të mjegullta dhe kërkesash arrogante. Këta tregtarë dinakë të Serenissimës! Ata e dinë se Arbëria është mburoja e tyre kundër osmanëve, por prapëseprapë përpiqen të përfitojnë nga çdo situatë, të nxjerrin çdo pikë të fundit të avantazhit. Prej javësh kemi qenë në negociata për një traktat të ri aleance. Unë kërkoj mbështetje ushtarake më të konsiderueshme – anije për të bllokuar portet osmane, artileri moderne, mercenarë të stërvitur. Ata, nga ana tjetër, ankohen për "veprimet e piratëve shqiptarë" (që në fakt janë luftëtarët tanë detarë që mbrojnë brigjet tona dhe ndërpresin furnizimet armike) dhe kërkojnë privilegje tregtare gjithnjë e më të mëdha në portet tona. Sot, ambasadori kryesor, një farë Andrea Venier, një burrë thatim me sy të ftohtë e buzëqeshje të shtirur, guxoi të më thoshte se "Venediku nuk mund të rrezikojë marrëdhëniet e tij tregtare me Portën e Lartë për shkak të aventurave të një princi ballkanas." U ngrita në këmbë, duke e parë drejt e në sy. "Aventurë e quani ju këtë, zoti ambasador? Kjo luftë për mbijetesë, kjo mbrojtje e tokës sonë dhe, indirekt, edhe e zotërimeve tuaja në Adriatik? Nëse kjo mburojë bie, vala osmane do të përplaset drejtpërdrejt në brigjet tuaja. Dhe atëherë, do të jetë tepër vonë për të qarë mbi qumështin e derdhur dhe privilegjet tregtare të humbura." Ai u zbeh pak, por shpejt e mori veten. "Serenissima e vlerëson lart guximin tuaj, Zoti Kastrioti. Por duhet të kuptoni se politika jonë kërkon ekuilibër." Ekuilibër! Fjalë e bukur për të justifikuar interesat e tyre të ngushta. Ata duan që ne të luftojmë e të vdesim për ta, ndërkohë që ata vazhdojnë të bëjnë tregti me armikun tonë të përbashkët. Hipokrizi e pastër! Megjithatë, nuk mund t'i largoj plotësisht. Venediku, me flotën e tij të fuqishme dhe rrjetin e tij tregtar, është një aleat i domosdoshëm, sado i pabesë të jetë. Duhet të gjej një mënyrë për të ecur në këtë litar të hollë, për të marrë atë që mundem pa dhënë shumë në këmbim. Në fund, arritëm një marrëveshje kompromisi. Ata do të na japin një sasi të vogël parash dhe disa anije të vjetra. Ne, nga ana jonë, do të "përpiqemi të kontrollojmë aktivitetet e anijeve tona në Adriatik". Një lojë fjalësh që të dyja palët e dinë se nuk do të thotë shumë. Është e lodhshme kjo diplomaci me fuqitë e mëdha. Secila prej tyre ka axhendën e vet. Mbreti i Napolit, Alfonsi, është më i sinqertë në mbështetjen e tij, por edhe ai ka problemet e tij të brendshme. Papa lutet për ne, por lutjet nuk i ndalin topat osmanë. Hungaria, dikur një bastion i fuqishëm, është dobësuar nga grindjet e brendshme pas vdekjes së Huniadit. Jemi kryesisht vetëm në këtë luftë. Një David i vogël përballë një Goliathi gjigant. Por Davidi fitoi, apo jo? Me dinakëri, me guxim, dhe me besim te Zoti. Do të vazhdoj të luaj këtë lojë shahu gjeopolitike, duke lëvizur figurat e mia me kujdes. Do të kërkoj aleatë kudo që mund t'i gjej. Por në fund të ditës, mbështetja jonë kryesore mbetet forca e krahut tonë dhe dashuria për këtë tokë. Venedikasit mund të mendojnë se na kanë hedhur. Por unë di të jem po aq dinak sa ata. Dhe kur të vijë koha, do t'ua kujtoj se kush është miku i tyre i vërtetë dhe kush është armiku i tyre vdekjeprurës. Gjergji.